Babaannemle birlikte hayvanları kırlara çıkartırdık bahar gelince. Bir kaç öküz, inek ve yavruları.. İzlemeye doyamazdım onları. Bildiğin belgesel işte. Buzağılar sevindirik olur deli deli, kendi sevimliliklerine yakışan, hareketler yaparlardı. Anneleri de durmadan yerdi.. ye.. ye.. ye. Mal işte.. Geberinceye kadar yiyodu. Hele bide Anne ise 'süt veriyorum lan ben' diye bide üstüne bi kazan su içerdi löpür löpür..
Tam böyle, öğlenden sonrası olup güneş bunların tepesine vurunca, bu öküzler kendilerine koyu bir gölge bulmak için aranır, bulunca da kendilerini bırakıverirlerdi çayıra. Melul melul kısık gozlerle etrafa bakarlar, sinek falan ısırma curretinde bulunursa kuyruklarıyla ilgili bölgesini kırbaçlarlardı. Hiç birşey düşünmeden, aklına gelen tek şey geviş getirmek.. yattığı yerden.. öküz işte.. "Siz beni yemleyin, ben bole size et, süt, çocuk veriyim, ekstrada bole mal gibi yatarım, başka hiç bi dalgam yok" der gibi gayesiz bakışlar atarlardı etrafa...
Onun mallığına gülümserdim :)
... derken, bütün bunları bugün işyerinde soluk alamadığım anlardan biri olan, yetiştirilmesi gereken bir işin toplantısında düşündüm, gerçeğe geri döndüğümde:
Elime iş verdiler.. CC'li mailler.. saçma sapan sorunlar ..gerçekleşmesi gereken hayaller.. ve fazla mesaileri verdiler. İhtiyacım olan tek şey, bahar güneşinde o öküz gibi kendimi çayıra atıp, mal mal etrafa bakarak uyuklamak...
İstemem bahar falan, evdeki yatağımda şöyle uzanıp tavana bakakalsam yine yeter be dedim. Yine yeter...
İşte o anda,
Görevini başarıyla tamamlamış ve kendini yere atıp canı sıkıldığında geviş getiren ÖKÜZe saygı duydum. Hatta sırf bu gerekçeden dolayı, öküze tapan hint fakirlerine bile saygı duydum lan...
Ben bugün resmen kendimi, mala bağladım.
0 kişi titretti:
Yorum Gönder